Przeklinam dzień, kiedy wpadłam na pomysł, żeby blog miał w nazwie słowo „maraton”. Ghhh. Ostatnie moje treningi, o ile w ogóle do nich dochodzi, są bardzo pod górkę. I tego cholernego gradientu nie potrafię wyzerować. Wierzcie mi – tu nie chodzi o brak wewnętrznej determinacji. Tu chodzi o moje życie. Życie na gradiencie.

Kilometrażu, daj się policzyć

My, biegacze, kochamy mieć wszystko poukładane – siła biegowa we wtorki, interwały w czwartki, wybiegania w niedziele. W tej czy innej konfiguracji, ale temat znany, hm? Skrzętnie zapisany trening w endomondo, czy innych pamiętnikach biegowych, obliczanie statystyk z analizą kilometrażu w skali tygodnia, miesiąca, roku. To też znamy, co? A jak nam się nie chce biegać, to przeglądamy te statystyki z rozrzewnieniem i tęsknotą. Nie mam głowy do liczb, ale te biegowe to jakby inna działka matematyki. Te cyfry sprawiają mi dziką przyjemność!

Predyspozycje

Spotkaliśmy się z Kamilem trenerem na rozpisanie treningów do wiosennego maratonu. Kamil nie oszczędzał liczb. Szastał kilometrami na prawo i lewo, codziennie coś. Nie ma dni wolnych. – Kurde słuchaj, Kamil… A może ja mam predyspozycje do średnich dystansów, zastanawiałeś się? Te maratony to jak po grudzie mi idą, a dyszki mocno się wyróżniają na tle czasów z maratonów… Wierciłam dziurę Kamilowi. – Wszystkie te czasy zrobiłaś po treningu maratońskim – skwitował krótko Kamil trener. Po prostu ten maratoński, treningowy kilometraż mnie przerażał… I znów – tu nie chodzi o to, że nie chce mi się biegać. Tu chodzi o moje życie.

Więc co z tym życiem…?

Zanim stałam się mamą, mogłam wszystko zaplanować i naprawdę trzymać się planu. Miałam pełną kontrolę nad swoim życiem, byłam jego panią, szefową i królową z berłem i koroną na głowie. W grudniu 2013 roku odebrano mi berło. Zostało przejęte przez Polę, moją córkę pierworodną. Oddałam je z przyjemnością i z miłością, godząc się na stratę pewnej części kontroli. Treningi biegowe z jednym dzieciątkiem przypadającym na dwóch rodziców wychodziły bardzo sprawnie. W kwietniu 2016 roku oddałam także koronę. Z jeszcze większą przyjemnością i miłością. Jednak zamek został przejęty, a królestwo oddane…

Oddajcie moją koronę i berło!

Pamiętam doskonale pierwsze tygodnie Leosia w domu. Do jego przyjścia na świat wszystko musiało chodzić jak w zegarku: śniadania w niedzielę o 9.00 rano, przy obficie zastawionym stole, z pięknie wysprzątanym mieszkaniem. Ciuchy w szafie poukładane w kostkę, dobrane kolorami. Każda rzecz na swoim miejscu. Buty w rządku. Pościele wygładzone. Z jedną Polką to się udawało. Było ciężko, ale się udawało. Bieganie także wychodziło. Z przyjściem Leosia na świat oficjalnie straciłam kontrolę.

Mamusia, do kąta!

Pamiętam doskonale scenę, kilka dni po powrocie z Leosiem ze szpitala. Resztkami sił po nieprzespanej nocy próbowałam ustawić rodzinę przy stole. Nie udawało się. W końcu podniosłam głos, błagalnie krzycząc, żeby wszyscy w końcu się zeszli do stołu. I usłyszałam z ust Poli – Mamusia, nie ładnie się zachowujesz, proszę iść do kąta! Tak jak stałam, tak się… rozpłakałam. Sama już nie wiem czy ze śmiechu czy z niemocy. Wtedy poczułam, że straciłam kontrolę i zdałam sobie sprawę, że przez kolejne kilka lat już nigdy nie będzie tak jak ja tego chcę, tu i teraz. Nie ma co gór przenosić. Dzisiaj dzieci nas pragną, jutro będziemy obciachowymi rodzicami, którzy próbują dać buziaka na do widzenia. Dzisiaj chcą się do nas przytulać, walczą o naszą uwagę, jutro… my będziemy walczyć o ich uwagę. Ten czas tak cholernie zasuwa… Jest jak jest. Dzisiaj nie pobiegam? Pobiegam jutro, za tydzień, za rok? Nieważne. Jeszcze będzie na to czas. Teraz odkładam idealne planowanie na półkę. Po prostu jest, jak jest. I jest pięknie!